കവിത: മഴയിരമ്പുന്നൂ...

മഴയിരമ്പുന്നൂ, വരണ്ട മണ്ണിന്റെ
മനം തുളുമ്പുന്നൂ, വിവശനെന്നിലോ
കരളിലിത്തിരിക്കുളിരിറങ്ങിയെന്‍
പ്രണയചിന്തകള്‍ തരിച്ചുണരുന്നു.

ഇരുണ്ട രാവിന്റെയകത്തളങ്ങളില്‍
ചെളി കുഴയുന്നൂ, വയല്‍വരമ്പിലെന്‍
പിഴച്ച ചിന്തകള്‍ വഴുതിമായുന്നൂ,
ജനലഴികളില്‍ കിതപ്പു ചാവുന്നൂ.

മഴ മനസ്സില്‍ പണ്ടുടഞ്ഞ വാത്സല്യ
മധുരസ്വപ്നമായി കിനിഞ്ഞിറങ്ങുന്നൂ,
പകല്‍ക്കിനാക്കളില്‍ പടര്‍ന്ന്, കാമിനീ-
വിരഹതാപമായ് നനഞ്ഞെരിയുന്നൂ.

കൊടിയ വേനല്‍ പെയ്തുറഞ്ഞപ്പോള്‍ പൊള്ളി-
പ്പൊളിഞ്ഞ മണ്ണിന്റെ സ്മരണയാവുന്നൂ,
വസന്തസ്വപ്നങ്ങള്‍ ഭയന്നൊഴിയുന്ന
പ്രളയക്കാഴ്ചയായ് പതച്ചു തുള്ളുന്നൂ.

വഴികളില്‍ ചിന്നിച്ചിതറി വീഴുന്നൂ,
മൊഴികളില്‍ മുങ്ങി വിറച്ചു മൂളുന്നൂ,
തടിച്ച പുസ്തകം ചമച്ച ശാസ്ത്രങ്ങള്‍
മഴക്കോളില്‍ കുതിര്‍ന്നൊലിച്ചു പോകുന്നൂ.

പുരപ്പുറത്തിതാ മഴ ചിരിക്കുന്നൂ,
പതുക്കെയോര്‍മ്മയില്‍ കരഞ്ഞു മായുന്നൂ,
മനുഷ്യരെന്തിനീ മഴ നുണയാതെ
മുറികളില്‍ക്കടന്നടച്ചുറങ്ങുന്നൂ!

അകത്തു പെട്ടിയില്‍ ’കുട കുട’യെന്ന്
പരസ്യവാചകം പിടഞ്ഞു ചിന്തവേ
വിരഹഗാനമായ് വിഷാദിയാം മഴ
വിതുമ്പി മായുന്നൂ, തളര്‍ന്നു തോരുന്നൂ.

പിറന്ന പാറ്റകള്‍ പറന്നു വന്നെന്റെ
വിളക്കില്‍ തന്‍ ചിറകടിച്ചു ചാവുന്നൂ,
മനസ്സിന്‍ മൂലയില്‍ ചകിതചിന്തകള്‍
വഴി പിഴച്ചോടിക്കിതച്ചു വീഴുന്നൂ.

നനഞ്ഞുടഞ്ഞുപാഞ്ഞൊലിച്ച മണ്ണൈന്റെ
മണം മനസ്സിലേക്കിഴഞ്ഞു കേറുന്നൂ,
തണുപ്പു കൂടുന്നൂ, തണുത്തൊരോര്‍മ്മകള്‍
ഉറഞ്ഞു കൂടി ഞാന്‍ കരഞ്ഞു നീറുന്നൂ.